Redacción: Vox Populi

Musikazaleak dakiten bezala GOR Iruñeko diskaetxea independente bat da. Aurten beren lehen hamar urte diska negozioean bete dute. Goñi anaiak, Marino, Antonio eta Patxi han elkar lanean egiten dute.

ELKARRIZKETA

Vox Populi: Zein izan da lehen urte hauetan zuen lana eman dizuen pozamen handiena?

GOR: Aldaera ugari daude. Enpresaren ikuspuntutik, gure proiektuaren muntaia egin eta mantentzeaz. Gizalegearen ikuspuntutik gure artean giro erosoaz eta dedikazioz beteriko pertsona talde bat sortzea. Eta azkenik, komertzial ikuspuntutik, lan eta inbertsio ahalmena pixkanaka pixkanaka, azken 10 urte hauetan goraka eramateaz.

VP: Gaur egungo egoera ikusirik, nola daramatzazue talde independente bezala bizirik iraute? Zaila al da?

GOR: Bai, oso zaila da. Dena den beste leku batzuetan, oraindik ere, inbidiaz ikusten gaituzte inguruko musika mantendu eta jarraitzen duen jarraitzaile asko ditugulako. Egoera txarrak, bai CD-en pirateria dela, bai multinazionaleek ezeztaezineko duten indarkeria dela eta, askotan, hutsune murriztu eta mugatu bat uzten gaitu. Hau dela eta, gure probetxurako empresa handi hauek uzten dituzten utsuneetaz eta hemengo Rock-aren ezagueraz baliatzen gara.

VP: Lan egiten duzuen talde edo abeslarien artean, zenbatek egiten dute euskaraz?

GOR: Momentu honetan, gutxi gora-behera, taldeen ehuneko berrogeita hamarra. Euskeraz, gaztelaniaz baino gehiago grabatu ditugun garai batzuk egon dira, baita alderantziz ere. Bi taldeen artean oreka bat mantentzen saiatu gara.

VP: Zuen ikuspunturik, orokorrean, nola ikusten duzue Euskal musikaren egoera? Azken urte hauetan zer aldatu da?

GOR: Azken bost urte hauetan bi izan dira osagai berrienak; alde batetik konposatzeko orduan burua irekia izatea (Euskal Rock-ari gauza bera leporatzen zitzaion) eta bestetik, bai produkzio bai talde edo abeslarien kopuruari dagokionez, muga jo duela. Euskal Herrian hain biztanle gutxi izanik, azken bost urte hauetan talde produkzio ugari egon direla uste dugu eta ondorioz, jarraitzaileek merkatura irtetzen diren diskaz asebetu egiten dira. Hau normalizatuko dela edo dagoeneko normalizatzen hasi dela uste dugu.

VP: Talde edo abeslari zaretenontzat lan egiteko eta zirkuitu saioak antolatzeko, badaude aukerarik?

GOR: Euskal Herrian, musikatik bizitzea zaila da. Kasu normalena, talde batean jo eta aldi berean beste leku batean lan egiten duen musikariena da. Hala ere, esan behar, badagoela azpiegitura bat zuzenean jotzeko, ikasteko, dirua ez galtzeko eta material ona erosteko. Penintsulako toki askotan gure inbiditan daude lokal sare hori izateagatik, honek garatzeko eta eszenatokian ontzeko aukera ematen baitie taldeei. Honetaz aparte, managerrak, musika-ekipoak, grabaketa estudioak eta zigilu independienteak ere badira. Guzti honi esker, euskal musika mantentzen duten profesional ugari ditugu.

VP: Lan egiten duzuen jendearekin edo oraindik harremanetan zabiltzaten jendeari buruz, esango ahal diguzue zerbait?

GOR: Momentu honetan hamabost bat talderekin lanean gabiltza, berrogei izanik bulegotik pasa direnak. Pentsa ezazu hemendikan pasa dena. Denetatik. Orohar rock mundu honetako jendea, hasten denean jende apala da eta elkarri ulertzeak ez digu aparteko lanik ematen. Kulturaren beste esparru batzuetan artistak “artistagoak” direlako errezeloa dut. Tira hamar urteren buruan rock talde baten “robot erretratua” egiteko datuak lor genitzake.

VP: Beno ba, zorionak eta orain arte bezala jarrai dezazuela urte pila bat.

GOR: Milla esker.